Maandag 9 juli:

De kist moest het afgelopen weekend aankomen. Dat is helaas nog niet gelukt. Ik had deze week heel graag willen starten met het reorganiseren van de klas van de hele jonge kinderen van 3 en 4 jaar oud. Ik besluit in de ochtend contact op te nemen met mijn oom. Hij weet ook niet hoe het kan dat de kist daar blijft staan. We blijven geduldig wachten. Ik heb wat contact met Febby. Ik hoop dat zij contact op wil nemen met het vliegveld. Ik hoop dat de mensen in Lusaka connecties hebben met mensen van Kenia Airways zodat er meer actie komt. Na haar belletje kom ik te weten dat de box daar staat. Rob geeft ’s middags aan dat hij stil staat omdat, er vaak te weinig ruimte is in de vliegtuigen die komen. De bagage van de passagiers gaat eerst mee. De kist blijft dan staan.

Na een ochtendje werk aan de kist ga ik na de lunch naar de school. Als ik binnen kom zie ik dat Hilda aan het spelen is met de kinderen. Net als vorige week zijn er 4 tafelgroepjes aan het puzzelen. Ik ga naar het schema kijken wat aan de muur hangt. Daar staat op dat de groepjes allemaal iets ander aan het doen moeten zijn. Hihi, ik ben er inmiddels aan gewend. Dan bekijk ik eigenlijk voor de eerste keer eens de kasten. Alle materialen liggen door elkaar. Wel netjes maar het is niet geordend op constructie, taal of rekenen. Als ik dit ga veranderen is dat best even een dingetje ik besluit hier nog even mee te wachten. En dit ergens later deze week met deze lieve Hilda te bespreken. Je moet hier wel een band voor op hebben gebouwd.

Ik heb in mijn koffer nog wat constructiemateriaal meegenomen. Ik vraag aan Hilda of ik dit mag introduceren aan een klein groepje. Ze vindt het helemaal goed. Alles wat ik wil doen vindt ze prachtig en ze staat vaak met een grote glimlach te kijken. Wat is het toch een schatje! Ik ga bij een groepje kinderen zitten. Ik leg een doos met vormpjes en een doos met gekleurde pinnetjes neer. Ik introduceer het door het puur voor te doen. De taal is toch wel een barrière. Maar met handen en voeten kom ik er ook! Want als ze aan de slag gaan steken de puntjes van hun tong uit hun mond en zijn ze heerlijk aan het werk. Ik geef bij Hilda aan dat ze dit in kan zetten voor constructie materiaal. Hilda is heel blij met het materiaal en ze is blij dat ze weet hoe ze het in kan zetten.

Daarna gaan de kinderen buitenspelen en het verdere schema valt in het niets. De kinderen rennen naar buiten en laten alles liggen. Blokjes, puzzelstukjes en  pinnetjes overal. Ik sta er bij en ik kijk er naar. Ook moet ik een beetje lachen. Ik vraag aan Hilda of ze dit altijd zelf opruimt. En dat is zo…  Ik introduceer opruimhulpjes. Ik geef aan dat ze iedere dag of iedere week hulpjes in kan zetten voor het opruimen kinderen die weten waar de materialen horen te staan. Ze vind het een goed idee. Ze lacht alsof er een wereld voor haar open gaat. Nu ruim ik op met twee jongens. Hilda is blij! Dus ik ben ook blij!

s ’Avonds eet ik voor het eerst Kapenta. Dat zijn hele kleine gedroogde visjes. De mensen zijn er hier dol op. Het smaakt prima. Maar na het eten knort en plonst mijn buik enorm. Het lijkt wel een fabriek die overuren draait. s’Nachts is de wc mijn grootste vriend. Ik denk niet dat ik dit nog eens moet proberen, haha!

Ohja, vandaag heb ik trouwens een nieuwe roommate gekregen een kikker die tegen de muur op kan lopen. Best gezellig nu Febby weg is.

 

Dinsdag 10 juli:

Een nieuwe dag. En een leuke dag! Ik zie dat er vandaag knutselen op het programma staat en ik ben niet van plan dat over te slaan. Ik neem ballonnen mee naar school. Ik teken 35 paar ogen, 35 neuzen en 35 monden. Dat doe je als je geen kopieer apparaat hebt. In Nederland zitten we er als leerkrachten helemaal niet zo slecht bij. Dat is even een momnetje van bewustwording. Als ik dat heb gedaan, maak ik een voorbeeld van en ballongezichtje. Als ik de ballon opblaas zie ik alle kinderoogjes groot worden. Voetjes gaan wiebelen, grote glimlachjes komen te voor schijn. De kinderen vinden het prachtig om een ballonpoppetje te maken. Ze kunnen niet wachten om te beginnen. Met hulp van Hilda leg ik uit dat ze eerst moeten kleuren. Dan moeten ze alles netjes uitknippen en opplakken. Ik doe dit uitgebreid voor. Ik heb het vermoeden dat sommige kinderen nog niet eerder hebben geknipt en geplakt met een pritstift. Dan gaan we beginnen. Ik geniet van deze dankbare kinderen. Wat zijn ze blij en enthousiast! De kinderen kleuren en knippen op de meest bijzondere manieren. Veel kinderen steken hun wijs- en middelvinger door de gaten van de schaar. Ik denk dat een remedial teacher zich hier prima kan vermaken ! Ook het managen van de pritstift ziet er vaak erg grappig uit! Sommige kinderen gebruiken de verkeerde kan en kijken vervolgens verbaasd naar een papiertje dat niet blijft plakken. Ondertussen blaas ik 35 ballonnen op. Hilda helpt de kinderen met het juist vast houden van de materialen. Dan is het moment daar dat de kinderen  hun ogen, neuzen en monden op de ballon mogen plakken. Wat zijn ze gelukkig. Sommige maken vreugde sprongetjes. De ander geniet in stilte. Bij iedereen een glimlach van oor tot oor! Ik besef me vandaag weer… wat ben ik blij dat ik hier mag helpen! Als de kinderen naar huis gaan rennen ze en springen ze de bush in! Hilda straalt en zegt: ‘This was very nice!’

s’Middags gaan we naar Mazabuka. Ik heb Avice uitgenodigd om mee te gaan. Ergens vorige week hebben we samen gekeken naar wat er verbeterd kan worden in de school. Hij heeft spijkers en schroeven nodig om nog meer krukjes te repareren. Ook zou hij graag de kapotte deur vervangen waar nu een bed voor staat zodat de kinderen zich geen pijn doen. Ook zou hij wat hout willen zodat, hij het schoolbord op kan hangen. Ik vind dit een mooie investering voor de toekomst. Ik besluit hier wat sponsor geld aan de besteden. We stappen in de auto en na een lange hobbelige weg komen we aan in Mazabuka. Gelukkig kent deze kundige Avice alle gereedschapswinkels op zijn duimpje! Eerst komen we bij een kleine winkel. Daar kopen we een deur. Dan gaan we naar een winkel in een spannende wijk. Een dronken man wil met me op de foto maar Friday gaat er mee om alsof hij mijn bodyguard is. Ik de dronken man samen met zijn vriend op de foto en dan gaan ze weer. In de winkel vinden we snel wat we nodig hebben. Dan gaan we groenten kopen op een prachtige markt! De mensen zijn erg vriendelijk en willen graag dat ik iets bij hen koop. Dat is erg bijzonder voor ze. Bij alles wat ik koop krijg ik dan ook iets extra’s. En dat terwijl het al best goedkoop is. 10 kwacha is 1 euro. En voor 5 kwacha heb je een kilo wortels. Voor 1 kwacha heb je een zak boontjes. Het is maar goed ook want, mensen kunnen goed leven door deze prijzen.

Het wordt donker dus we gaan snel naar huis.

 

Woensdag 11 juli:

Na de lange dag gisteren besluit ik een ochtend vrij te nemen. Even tijd voor mezelf. Ik bel lekker met mijn oma. Wat is oma blij om mijn stem te horen. We hebben een fijn gesprek over het leven hier. Ik geef aan dat het me alles mee valt. Oma zegt dat het goed is dat de mensen hier nog zo dicht bij de natuur leven. En dat we in het westen soms de essentie van de belangrijke dingen in het leven niet meer zo goed zien. Amen! Let this woman speak!

’s Middags ga ik weer naar de preschool. Ook met deze kleine kinderen gaan we proberen de ballon poppetjes te maken… Ik gun ze graag een ballon, maar ik weet dat dit een activiteit wordt waarbij Hilda en ik harder werken dan de kinderen. Dat zijn vaak de minder goede activiteiten maar alla. Ik besluit me eens neer te leggen bij mijn perfectionisme. De kinderen genieten en dat is het belangrijkste!

s’ Avonds ga ik voor het eerst koken. Even iets anders dan Nishima. Dat is een soort maispoeder aangelengd met water. Dat vormt een soort deeg. Dat eet je met groente en vaak vis of vlees. Je moet er van houden, hihi! Vandaag even iets anders. Ik heb alle ingrediënten gevonden voor pasta carbonara, een van mijn lievelingsmaaltjes! De jongens staan vol verwondering te kijken naar hoe ik dit klaar maak. Het stollende ei, is voor Friday een prachtige truc haha! Dan gaan we eten en iedereen smult ervan! Jasper wil het zelfs bewaren voor zijn ontbijt! Misson accomplished!

 

Donderdag 12 juli:

Vandaag ga ik vroeg naar de school. Ik help Hilda met de schrijfles. Dan gaan we naar buiten. Ik heb een activiteit voorbereid om de kleuren te oefenen in het Engels. Eert roep ik de kinderen bij mij en beginnen we met springen, rennen en hinkelen op je plek. Dan springen, rennen en hinkelen we het plein rond. En dit natuurlijk in het Engels. Ik plak met buddy de kleuren op de bomen. Dan geef ik de volgende opdrachtjes: ‘Jup to green’, ‘run to red’ ect. Ze vinden het prachtig. Ik blijf me verbazen over hoe happy ze altijd zijn! Dan spelen we zakdoekje leggen. Maar dan met de kleuren. We zingen het volgende versje: Green, green, green, where are you? I’m going to hide you and look for you! Dan draaien we ons om. En het leukste is natuurlijk om he te verstoppen achter de rug van een juf. Als Hilda of ik rennen liggen ze elke keer in een deuk. Kinderen in Nederland zouden zich gaan frustreren over het feit dat ze niet aan de beurt komen en tijdens de minor bewegingsonderwijs leer je dat dit niet goed is. Maar waarom zijn de kinderen hier blij als ze niet aan de beurt komen? Waarom genieten ze van alles wat er op school gebeurd? Waarom lachen ze bijna altijd?

Om 13:00 uur haalt Hilda mij op van school. Vanmiddag is er geen school. We gaan naar een vrouwen middag! Ik ben heel erg benieuwd. We lopen naar een kerk verderop. Daar zitten allemaal vrouwen in het gras. Sommige zitten daar met hun baby’s op hun rug anderen doen elkaars haar. Ik vraag aan Hilda hoe ik hen op de juiste manier kan begroeten. Eerst zeg ik: ‘Mwalibiaboeti’. Ik schrijf het vast verkeerd maar, zo klinkt het. Dan zeggen de vrouwen: ‘Kabotoe’. En dan zeg ik: Twaloemba. Je wenst elkaar een goede dag en bedankt elkaar daar voor. Als ik dit doe beginnen alle vrouwen met een vreugde kreet. Ze vinden het prachtig dat ik dit doe. Dan gaan we naar binnen. Je ziet een groot verschil tussen de kleurrijke kerk op de missie en deze kerk. Je zit op boomstammen. Heel mooi om te zien weer! Dan schrijft Hilda het schema op. En mij wordt gevraagd om dubbele lootjes te maken. De loodjes zijn voor later in het programma. Er wordt mij uitgelegd dat ze zijn voor het ruilen van huishoudelijke producten. Ik begin me te beseffen dat ik me bevind op een soort huishoudbeurs        – 1.0. Grappig! Eerst treden er vier koren op! Elke keer als de vrouwen gaan zingen lijkt het alsof ik een gratis kaartje heb bemachtigd voor de musical ‘The Lion King’. Als ze klaar zijn vragen ze of ik een liedje wil zingen. Mijn hart begint te bonzen. Menn… dit druf ik eigenlijk niet. De vrouw naast mij zegt dat het om het idee gaat. En dat het leuk is als de vrouwen met mij kunnen lachen. Aaah maar welk liedje moet ik dan zingen? Alle liedjes in Nederland zijn stijvig in vergelijking met hier… Ik besluit een Engels liedje te zingen dat ik altijd met de kinderen in de klas zing. Dat heeft nog iets van ritme. Ik ga staan en ik voel het zweet in mijn oksels staan. Wat doe ik mezelf hier aan… Maar ik doe het. Ik herhaal het basisriedeltje twee keer en bij de tweede keer doen de vrouwen al mee. Als ik klaar ben geven ze me een oorverdovend applaus en sommige vrouwen beginnen weer met de grappige kreet. Oke, dit heb ik ook weer overleefd. In het volgende deel van het programma mag iedere vrouw die dat wil opstaan en vertellen waar ze dankbaar voor is. Veel vrouwen vertellen dat ze dankbaar zijn voor het krijgen van een kind dat lang niet lukte. Andere vrouwen zijn dankbaar voor een fijne echtgenoot. En vervolgens ben ik natuurlijk weer aan de beurt. Ik voelde dit aankomen, haha. Ik heb dus even de tijd genomen m iets te bedenken. Ik vertel dat ik dankbaar ben voor de ontmoeting met Adrie Hartkoorn en dat ik door hem in contact ben gekomen met de missie. Hierdoor kan ik mijn lang gekoesterde droom, lesgeven in een ander land, waarmaken. Ook vertel ik dat ik dankbaar ben voor mijn leuke vriend Bart. En dan moeten alle vrouwen weer lachen. Wat zijn ze vrolijk! Dan komen we bij het gedeelte met de loodjes. Iedereen krijgt een loodje. En dan worden de bubbele loodjes opgenoemd. Je moet huishoudelijke spullen mee genomen hebben. Ik heb dat niet. Ik ren snel terug naar de missie en pak wat schoonmaakdoekjes en een bodylotion die ik hier heb gekocht. Ook neem ik 70 kwacha mee. Ik ren terug en hoop dat ik er ben voor dat nummer 23 aan de beurt is. Gelukkig! Als ik aan kom zijn ze pas bij nummer 13. Als ik aan de beurt ben, is de vrouw met het zelfde loodje super blij dat ze mij heeft! Ze komt zelfs dansend naar voren. Zij heeft niets bij zich maar, dat vind ik niet erg ik ben al lang blij dat zij blij is! Ergens deze maand komt ze nog iets brengen. Dan gaan we buiten met alle vrouwen eten. Ik zie was gras tussen de Nichima zitten ik besluit een minuscuul hapje te nemen uit respect. Thuis eet ik lekker toast met pindakaas!

 

Vrijdag 13 juli:

Vandaag ga ik op de grote school kijken. Ik vraag of Jasper mee wil gaan. Onderweg komen we de super mooie baobab bomen tegen. En een poepend kalfje. Dat zet ik natuurlijk allemaal even op de foto. Als we op de school aankomen stormen alle kinderen op ons af. Jasper verzint er gelijk een activiteit mee. Als hij zijn handen naar links doet doen de kinderen dit ook ik geniet ervan! Dan moeten alle kinderen naar binnen van de leerkrachten. Maar dat lukt niet zo makkelijk met twee van die witte trekpleisters haha!

Als de kinderen naar binnen zijn wachten wij in de kamer van de directeur. Als hij er is legt hij een aantal dingen uit over de school. Dan krijgen we een rondleiding van de aardrijkskunde docente. Ze heeft niet lang de tijd dus we gaan snel langs alle klassen. Alle klassen zetten we op de foto. Iedere klas heeft een mega grote krijt muur. Leerkrachten kunnen hier voor de hele dag iets op schrijven. Ook verteld de docente enthousiast over het water systeem waarbij tien kinderen tegelijk hun handen kunnen wassen. De kinderen in grade 9 van 18 jaar zijn eigenlijk het meest over enthousiast met onze komst. Er staat ook een hele leuke spontane docent voor. Hij vraagt of ik zin heb om maandag 16 juni te komen sporten met deze jong volwassenen. Ik besluit dat te doen. Ik zie hen aankomende maandag om 15:00.

Als we terug lopen laat Jasper mij de tropische route zien. Overal palmbomen en beekjes met vlinders. Het is hier prachtig. Het lijkt echt een soort oase.

’s Middags ga ik terug naar de pre school. Daar speel ik met een groepje jongens met de constructie materialen. Ook introduceer ik hamertje tik. Ik geef dit aan een druk jongentje. Hij gaat er heel serieus mee aan de slag. En zijn gezicht wordt helemaal rustig. Ik begin een beetje met het ordenen van de materialen en ik kijk even hoe Hilda hierop reageert. Ik vraag ondertussen of ze weet hoe verschillende spellen werken. Van een aantal spellen zoals domino is ze dat vergeten. Ik leg de verschillende spellen aan haar uit. Als de kinderen en Hilda naar buiten gaan ga ik verder met ordenen. Ik zoek uit of de spellen nog compleet zijn. Als de kinderen naar huis zijn gaat Hilda vanzelf mee opruimen. Ook zoeken we niet eerder geopende tassen uit. En laat ik zien waar de knikkerbaan voor is. Dan vraagt Hilda me of ik mee wil komen naar de kast waar alles in ligt dat ze de afgelopen 3 jaar heeft gekregen. Het materiaal ligt daar omdat ze niet weet wat ze er mee moest. We halen meteen een foampuzzelvloer uit de kast en die leg ik in een hoek neer. Ik zet er wat speelgoed bij voor de kleine kinderen om vrij mee te spelen. Dan zien we een tas met zandspeelgoed. Als ik rondkijk bedenk ik me dat we wel een zandtafel kunnen kopen. Dat doen we dan vaan wastobbe en die zetten we op de gemaakte krukjes. We pakken een doos met blokken uit waarvan de bodem op de grond stort samen met alle kakkerlakken en kevers die daar hun huis van hebben gemaakt.  Ik zie dat we nieuwe bakken nodig hebben. Ik vraag aan Hilda of ze zin heeft om morgen nieuwe spullen te gaan kopen van het resterende sponsor budget. Dat lijkt haar fantastisch. Hilda is namelijk 2 jaar geleden even gestopt op de pre school. Toen ze terug kwam was er veel materiaal verdwenen. Ik spreek met haar af dat ik haar vanavond even bel om het definitief af te spreken. Als ik thuis kom heb ik veel berichten van mijn oom. Hij vertelt dat de kist vandaag weer niet op het transport is gezet. We balen er samen van. Ik bel Febby die in Lusaka (de hoofdstad) is. Ze gaat daar naar het vliegveld om te checken hoe het er voor staat met de kist. Maar inderdaad niets. Dan bel ik Hilda dat we morgen vertrekken om 9 uur. Ze heeft er zin in!

 

Zaterdag 14 juli:

Ik sta vroeg op! Wat heb ik zin in vandaag. Het geeft een beetje het gevoel dat we vandaag iets gaan doen om de hele organisatie in het schooltje te updaten. Jasper, Pukie, Belvin, Hilda en ik stappen in de auto. Over de hobbelige weg weer eens naar Mazabuka. We zetten de muziek lekker aan en maken plezier! Als we aankomen gaan we eerst naar de winkel voor de schoolspullen. Wauw dit lijkt wel een Amerikaanse winkel. Wat is het groot van binnen! We halen alles wat we nodig hebben van ons lijstje! Hilda en ik doen dit samen met een grote lach. Dan gaan we naar de boekenwinkel. Hier kopen we registratieboekjes voor de leerlingen. Dit lijkt wel een Nederlandse boekenwinkel. Het ruikt er heerlijk. Ik zou er wel een hele dag kunnen verblijven. Maar we moeten door. We kopen een nieuwe bezem en een dwijl. Dat hebben we echt nodig! In deze winkel hangen allemaal hoofden opgezette antilopes en buffels. Wat zielig. Ik wil het hier eigenlijk helemaal niet kopen. Maar Hilda heeft het nu al tegen de verkoopster gezegd. Dan gaan we lekker lunchen. We gaan naar een fastfood tent. Oeh wat ruikt het er vertrouwd. Ik neen lekker patatjes met een hamburger! JDan nog even snel boodschappen doen en  terug naar de missie post.

We gaan lekker voetbal kijken. Ik vraag Bart om voor de eerste keer te video bellen. Ik begin hem een beetje te missen nu. Er zijn gelukkig meer mensen thuis en ik geef hen een rondleiding over de missie. Dit doe ik volgnde week ook bij mijn ouders! Gelukkig heb ik die al eerder deze week gesproken met het video bellen. Ze vinden het heel leuk om te zien hoe alles hier is.

 

Zondag 15 juli:

Vandaag ga ik weer naar de kerk. Heerlijk genieten van de muziek en de mensen. Mister Gibson is terug. Een hele toegewijde man. Hij lijkt zo uit de film ‘sister act’ gewandeld te zijn. Jasper zit met een jongetje op schoot. Hij heeft sydroom van down. Wat fijn dat zijn moeder hem gewoon lekker meeneemt! Dat is in Afrika best bijzonder. Hij valt bij Jasper op school in slaap wat een lief gezicht. Ik bekommer mij vandaag over de weesjes. Ze zitten alleen. Ik roep ze bij me. Wat fijn.

 ’s Middags wil ik aan mijn week blog beginnen maar ik ben te moe. Ik besluit even lekker te gaan slapen. ’s Avonds ga ik weer lekker verder. En ook een stukje van de maandag werk ik er aan verder!

 

Bedankt voor het lezen en tot volgende week!

Groetjes, kusjes en knuffels van mij! Choose what ever you like!