Maandag 16 juli: 
Ik besluit deze week even rustig te beginnen. 's Morgens schrijf ik mijn blog voor jullie. Dan komt Bwina Clintin binnen net haar baby op haar rug geknoopt. Het is een jonge vrouw met 3 kinderen. Het klinkt een beetje luxe maar dat is de schoonmaakster. Febby heeft haar ingehuurd om eigenlijk een bron van inkomsten voor haar te genereren. Ze maakt bij een aantal mensen op de missie schoon en zo verdient ze haar salaris. Ze kan vrijwel tot geen Engels spreken. Daarom praten we weinig als ze er is. We lachen wel naar elkaar maar toch voelt het altijd een beetje ongemakkelijk. Ik besluit thee voor haar te zetten met een paar stroopwafels die ik nog heb staan op tafel te zetten. Als we eenmaal zitten besluit ik wat foto's te laten zien van de vrouwenmiddag vorige week. Daar was ze ook bij was. De thee is klaar en ik start met de foto's. Ze geniet van het bekijken van de foto’s en maakt bij iedere foto een geluidje om te laten weten dat ze het leuk vindt. Ze maakt het zichzelf gemakkelijk met wat suiker in haar thee en een stroopwafeltje. Ook haar baby maakt ze het gemakkelijk. Dat is hier heel normaal. Je haalt je borst onaangekondigd te voorschijn en er hoeft geen doekje overheen. Lekker dicht bij de natuur. Dan kijken we met z'n drieën naar de foto's en het is gezellig. 

Daarna komt Avice op bezoek. Hij komt kijken naar de douche. Een aantal weken geleden toen Febby er nog was wilde ze haar nieuwe droogrekje uitproberen. Deze moest per se aan het T vormige haakje van de douchepaal hangen. Ik wilde haar liften maar dat vond ze geen goed idee. Toen is ze op een emmer gaan staan met een deksel. Die stortte natuurlijk in en kwam Febby samen met de paal naar beneden, haha! We hebben enorm gelachen… Dat probleempje komt Avice nu proberen op te lossen. Daarna drink ik thee met hem. Wat is het toch een lieve man. We praten over de economie in Afrika. Waar de problemen en de oplossingen liggen. Ook praten we over zijn prive werk. Naast het werk op de missie maakt Avice op aanvraag je radio of tv. Wat is het toch een bezige bij. En dat terwijl hij eigenlijk helemaal niet goed kan lopen. Na het gesprek ben ik dankbaar dat hij altijd voor me klaar staat. Ik vergat het hem helemaal te zeggen. Ik hoef hem maar tegen te komen en hij vraagt of hij iets voor me kan doen. 

s' Middags ga ik naar school. Ik ga geen lesgeven maar besluit om alles wat ik alvast kan reorganiseren te reorganiseren. Onder mijn arm nem ik de de nieuwe opbergboxen, een dwijl, een bezem, schoonmaakspullen en een bal mee. Wat ben ik blij dat ik met jullie hulp deze school een gezonde plek kan maken. Als ik op school ben sorteer ik al het speelgoed en de spellen. En ik sorteer alle materialen opnieuw op de planken. Rekenen bij rekenen, taal bij taal, puzzels bij puzzels ect. En vervolgens bedenk ik me dat het helemaal niet handig was om een witte broek aan te trekken. Ik vraag of Hilda van sommige spellen weet waar ze voor zijn. Ze weet eigenlijk niet hoe de dominospellen, memoryspellen en de educatie boxen werken. De afgelopen 3 jaar heeft ze veel spullen ontvangen zonder uitleg. En ook is ze aan aantal dingen vergeten. Ik besluit het niet uit te leggen maar, onder het genot van een glaasje limonade gewoon allemaal met haar te spelen. We hebben veel lol samen. En het voelt goed om niet de beter weter te zijn maar alles te ontdekken net zoals de kinderen doen. Samen spelen, samen kennis delen.

s’ Middags kom ik thuis… Er komt er allemaal water uit een gat in de muur van de douche en een enorm sis geluid. Men, ik had net gehoopt op een lekkere warme douche, haha! Maar in Afrika loopt altijd alles wat anders dan gepland heb ik inmiddels door. Ik leer flexibel te zijn, haha. Dat is goed voor me. Ik zet gelijk de geiser uit. Ik hoop bij het uitzetten van de geiser geen knal of plof te horen. Ik bel mijn Afrikaanse bonus vader Avice weer op . En natuurlijk komt hij meteen kijken! Hij draait wat aan en gelukkig stopt het water en het gesis. Ik bedank mijn superheld. En nu ook voor al zijn hulp van de afgelopen tijd. Ik bedenk dat ik iets speciaals voor hem wil doen als ik weg ga. 

Rond zeven uur ga ik naar Belvin. Ik besluit vandaag heel dapper risotto te maken met gewone rijst. Ik heb boullioun blokjes gevonden dus dat moet lukken. Als ik begin lijkt alles goed te gaan. Tot dat de boullion op is... ik besluit er water bij te doen. Nu wordt alles drapperig... Nee! Als ik ergens niet tegen kan is als mijn eten mislukt! Iedereen eet het op uit beleefdheid maar wat schaam ik me! 

s' Avonds neem ik afscheid van Jasper. Hij gaat voor een paar dagen naar Livingstone.

Dinsdag 17 juli: 

s’ Nachts om 4 uur zet ik de geiser aan. Dan moet hij rond een uurtje of 7 warm zijn volgens Avice. Ik kruip weer terug in bed en verheug me er nu al op! Als het 7 uur is draai ik met goede hoop de kraan open. Even wachten… Helaas wordt het water niet warm. Ik heb beloofd om op de school te komen helpen met het maken van vlinders. Die vlinders moet ik nog even 35 keer tekenen dus ik besluit dan maar vanmiddag mezelf te wassen met warm water in de emmer. Net zoals voorheen. Ik kleed me weer aan en teken zo snel als ik kan 35 vlinders. Ik bedenk dat als de kist er is een we niet al te veel belasting hoeven te betalen dat ik dan een kopieer apparaat koop voor de school. Dat scheelt een hoop overbodige creatieve handelingen.

Als ik op de school kom kijken de kinderen al vol verwachting naar mij. En ze zijn benieuwd wat we gaan maken. Ik leg het uit en ze gaan lekker aan de slag. Het knippen en tekenen gaat bij een aantal al beter dan vorige week. Dat is goed om te zien! We hebben weer een hele fijne ochtend met elkaar!

s’ Als ik thuis kom baal ik er van dat de kist er nog niet is. Ik besluit zelf actie te ondernemen en het onderste uit de kan te gaan halen om die kist hier deze week te laten komen. Ik wil een internationaal nummer bellen maar dat kan niet met de bundel die ik nu heb gekocht. Ik moet hier los beltegoed voor upgraden. Ik vraag aan Friday waar ik dat kan kopen. Hij weet wel een mannetje die dat meteen aan mij kan verkopen. Wat is het toch fijn om Friday in de buurt te hebben je vraagt hem iets en hij regelt het. Even later komt Friday aan met wat beltegoed van 10 euro. Dit verslijt ik in zijn geheel aan het bellen naar Kenia Airways. Ik bel van het ene naar het andere nummer maar het eindigt elke keer met mensen die niets voor mij kunnen doen. Of het werk gewoon van zich afduwen. Of zeggen dat de vliegtuigen al vol zitten… Maar dan krijg is Precious aan de lijn. Een vrouw die mij graag wil helpen. Ze gaat een mail sturen naar de luchthaven in Nairobi waar de kist op dit moment nog staat. Laten we hopen dat er nu iets gebeurd. Ze probeert hem vanavond of morgenochtend mee te krijgen met een vliegtuig. Ik bedank haar hartelijk!

Dan is het al weer 16:00. De dagen vliegen hier voorbij. Ik besluit mijn ouders even te video bellen en hen een rondleiding te geven over de missie. Ik zal hier ook nog een filmpje van maken volgende week en deze op mijn facebook pagina zetten. Mijn ouders  vinden het echt super. En ik ben blij om ze te zien. Wat is het toch grappig dat ik de rondleiding snel moet doen omdat, de zon bijna onder gaat. In Nederland is het nog heerlijk zonnig en twee keer zo warm. Het is hier ijskoud en zeker ‘s nachts! Ik vraag mijn moeder of ze wat warme kleding naar Mandy kan brengen. Ik heb echt totaal verkeerd ingepakt. Ik heb zomerse kleding mee.  Het is hier ’s nachts tien graden en met een huis dat niet geïsoleerd is wordt het binnen ook heel koud. s ’nachts heb ik het erg te doen met mijn neus. Die sterft dan een beetje af en rond een uurtje of 11 ’s morgens wordt hij weer warm. Mijn moeder vindt het een goed idee om wat warme kleding te brengen. En gelukkig wil Mandy het meenemen!

Woensdag 18 juli:

Vandaag hou ik me bezig met wat organisatorische zaakjes op het schooltje. Ik maak nieuwe kaarten voor de groepjes. De versleten kaartjes op de kaartjes die onder zijn gepoept door de grote vliegen gooien we weg. Ik maak een vissen en een olifanten voor de tafelgroepjes.

S’ Middags gaan de jongere kinderen aan de slag met de nieuwe materialen die ik uit een rommelige kast heb gevist of ze gaan aan de slag met de spellen die ik maandag aan Hilda heb uitgelegd. Ze spelen heel goed en aandachtig. Ik vind het ook fijn om te zien dat Hilda niet meer gewoon wacht tot dat alle kinderen er zijn maar dat er meteen word gestart met spelen! Zo gaat er geen kostbare tijd verloren. Ook is Avice er s’ middags om de deur te verven. Het is een echte initiatiefnemer! Hij vond wat groene verf in de werkplaats en is dan niet te beroerd om het liniarecta op mijn deur te smeren! Wat een kanjer!

S’ avonds eet ik alleen met Belvin. We zijn deze week nog maar met zijn tweeën over  van onze groep. Febby studeert 3 weken in Lusaka, Jasper is op een tripje en Fiday heeft overleg in Mazabuka voor het werk. Ik besluit pannenkoeken te maken. Belvin kijkt aandachtig naar hoe ik het beslag maak. Dan is het tijd om ze te bakken. Hij zit er met zijn neus boven op en vindt het een grappig proces. Ik vraag of hij wel eens een ‘pancake’ op een foto heeft gezien. Het antwoord is nee, voor deze dokter zijn de pannenkoeken echt nieuw. Hij verbaasd zich er dan ook over dat je er bijna alles op kan doen, kaas, appel, banaan, honing en chocolade pasta. Als de pannenkoeken klaar zijn gaan we eten. Hij wacht tot ik voor de hoe het moet. Ik smeer Nutella op mijn pannenkoek en rol hem op. Belvin moet lachen. Hij vindt het maar een gek gezicht. Ook dan rol hij zijn pannenkoek op. Dit ziet er iets Afrikaanser uit dan mijn roltechniek. Hij neemt een hap en zijn ogen worden groot. Hij vindt het heerlijk!

Donderdag 19 juli:

’s Morgens doe ik wat administratie en maak ik en stempelkaart voor de school. Dan kunnen de kinderen binnenkort woorden stempelen. Ik luister even naar de top 40 in Nederland. Er zijn leuke liedje bij gekomen. Het doet me super goed! Dan ga ik alles even naar Hilda brengen. Opeens belt Febby mij en tijdens het gesprek krijg ik allemaal appjes binnen. Dat is niet voor niets. Vandaag is eindelijk de kist aangekomen! Mijn werk van gisteren is niet voor niets geweest! Ik sta met tranen in mijn ogen te luisteren naar alles wat Febby verteld. Ik dacht dat de box te laat zou gaan komen en dat ik niet meer uit had kunnen leggen waar alles voor hoort te dienen. Oh wat ben ik blij! Als ik ophang zie ik allemaal berichtjes van mijn oom! In de familie app is ook iedereen erg blij! Ik hoop dat we hem morgen kunnen ophalen.

Als ik klaar ben ga ik even langs bij Avice. De wc in de school is kapot en het lekt tot de gang waar een rommelige kast met educatiemateriaal staat. Hij komt meteen kijken en de zelfde middag maakt hij het nog.

’s Middags introduceer ik de knikkerbaan op school. De jongens die er mee mogen spelen trekken de aandacht. De knikkerbaan heeft 3 jaar in een tas gelegen omdat Hilda niet wist wat ze er mee moest doen. Nu met het spelen valt dat ook op de jongens maken na mijn voorbeeld zo een nieuwe kloppende knikker baan en Hilda snapt niet helemaal hoe het nu zit. We moeten samen lachen.

Met een groepje jongens speel ik memory. Eerst leg ik met handen en voeten uit hoe het werkt. Ze begrijpen het al snel. Bij ieder kind dat een goed setje vindt gaan ze allemaal klappen. Ze vinden het heel leuk om te spelen. En het is natuurlijk ook een feestje als ik geen setje vindt.

Met het buitenspelen introduceer ik staarten tikkerje. Je stopt een staart van een aantal draadjes wol een stukje in iemand zijn broek en de andere kinderen moeten proberen de staart te pakken. Ze vinden het prachtig! En wat geniet ik weer van die heerlijke glimlachjes!

Vrijdag 20 juli:

Vandaag is de dag aangebroken waar ik drie weken op heb gewacht! We gaan de box ophalen in Lusaka! Ik sta om 05:30 op. Ik schuif een boterham met Nutella naar binnen en fris mezelf een beetje op. Ik sta om 06:00 bij de auto. Natuurlijk moeten we nog even wachten op die lieve Belvin. Die is niet zo snel. Dan zijn we vertrokken. Als we 10 minuten onderweg zijn belt Febby. We moeten wat formulieren meenemen… Dus gaan we weer terug. Het Afrikaanse management is anders dan in Nederland. Daar ben ik nog steeds niet helemaal aan gewend. Als mister Gibson hijgend aan komt lopen met de papieren kunnen we eindelijk echt gaan!

Onder weg vergaap ik me aan alle schoonheid om me heen. Mooie bergen en huisjes. Soms een groenlandschap in de vorm van circkels. Ik laat me vertellen dat dit is om een betere irrigatie te creëren. Ook is het mooi dat je met deze rit kan zien waar het dagelijkse leven van de gemiddelde Zambiaan op het platteland uit bestaat. Vrouwen verkopen fruit en groente langs de weg. Mannen fietsen met kilo’s kolen van drop naar dorp. Sommige rijden een taxi voor het openbaarvervoer. De kleine busjes zitten soms volgestampt met wel 20 mensen. En bedenk dan even, dat al deze mensen ook nog bagage bij zich hebben. We stoppen in Kafue. Daar levert Pukie wat geld af voor zijn nicht. Ik heb inmiddels begrepen dat hij voor een groot deel van familie zorgt met dit baantje als taxi chauffer. Ineens begin ik steeds meer respect te krijgen voor deze man. Dan gaan we ook nog even tanken. Best grappig zo’n pomp met kwachas. Het lijkt net of je 600 euro moet betalen. Maar als je dat omrekent is dat gelukkig 60 euro.

Als we richting de stad gaan komen we allemaal wegverkopers tegen. Ze verkopen de meest uiteenlopende dingen jassen, onderbroeken, toiletpapier, horloges, snoep en worstjes. Eerst gaan we op zoek naar een ATM. Het kan zo maar zijn dat ik een paar duizend kwacha moet betalen (paar honderd euro)op het vliegveld. Dit geld heb ik apart gehouden voor de belasting of de ‘clearing agent’ die we eventueel moeten betalen. Dan gaan we richting het vliegveld dit is een hele lange rechte weg. Als we er zijn vragen we naar de ‘cargo area’. We worden er naar toe gewezen en zonder door enige beveiliging te moeten kun je er komen. We hoeven ons nergens te melden. Als we er zijn bellen we Febby. Ze komt de auto uit. Als we haar zien lopen we naar haar toe. Er komen een paar mannen naar ons toegelopen. We stoppen onze belangrijke spullen weg. Belvin weet niet of ze te vertrouwen zijn. Dan vragen ze wat we komen doen en halen ze onleesbare pasjes uit hun zak. Ze werken hier op het vliegveld en brengen ons naar een kantoor. Daar vragen ze of we een clearings agent nodig hebben. Febby is de afgelopen dagen veel op het vliegveld geweest en verteld mij dat ze alles stap voor stap zelf heeft geregeld. Dat scheelt heel veel geld. Zo’n 500 euro. Maarten heeft een brief geschreven namen de Family in Christ Mission. Zo hopen we dat we ook geen belasting hoeven te betalen voor deze donatie. Als we hier zijn geweest gaan we naar een kantoortjes en bureautjes in een grote hal waar we nog wat stempels halen. Ik kan de box binnen zien komen! Wat ben ik blij hem met mijn eigen ogen te zien! Maar nu worden we weer terug gestuurd. Weer ergens een stempel halen. Ik hoop dat de kist nu niet door iemand anders wordt opgehaald. Ik houd hem goed in de gaten. Na deze stempel geven we de formulieren aan zomaar iemand die de box gaat ophalen. Niemand draagt hier een uniform. Je geeft je papieren in de hoop dat het goed komt. Maar dan is het zover! En we hebben niets aan belasting of een agent besteed! We mogen hem meenemen en een man neemt hem mee op een sleepkarretje.

 Nu komt de volgende uitdaging. Onze kist van 200 kg in de auto krijgen. Gelukkig is er een man met een vorkheftruc die ons wil helpen! Pukie en Belvin schuiven hem met hun eigen kracht op de goede plek! Mijn helden! We krijgen nog wat extra spijkers en Pukie zet alles vast met spanbanden. We rijden weg en ik ben even het gelukkigste mens op de hele wereld.

Dan gaan we even lekker wat eten. Ik trakteer de jongens om ze te bedanken voor hun harde werk. We eten bij de ‘Hungry Lion’ dat is een soort KFC. De jongens zijn super blij. En ook ik probeer bij te zijn met mijn kip met minstens 100 gram zout in de korts. Ik bestel voor de zekerheid een extra flesje water voor onderweg.

We gaan nog even naar een winkel waar ik een slaapzak koop. De gene die ik mee had genomen is kapot gegaan. Ook koop ik een printer met kopieer functie! Dit om te vieren dat we niets aan belasting hebben betaald. Zo kan Hilda af en toe iets printen en hoeft ze niet net als mij 2x 35 vlinders te tekenen. We doen nog even wat boodschappen en dan gaan we naar Mazabuka waar we Jasper en Pastor Bbuna gaan ophalen. Ik ben benieuwd wat ze hebben meegemaakt.

Na 3 uur rijden komen we aan in Mazabuka ik heb onder tussen een behoorlijke pijn in mijn ‘zitspier’ gekregen en verzorg een workout voor de hele groep die mee terug gaat naar de missie. Dan vertelt Jasper alles wat hij heeft gezien. Ik wordt helemaal enthousiast. Ik weet dat ik over twee weken ook naar Livingstone ga. Pasto Bbuna heeft gelijk even geregeld dat ik en Mandy ook door zijn neef begeleid kunnen worden daar! Hij voelt zich erg verantwoordelijk vor ons en wil dat we ook daar in veilige handen zijn.

Als we thuis komen, eten ik, Jasper en Belvin nog even toast met elkaar.  Het is super gezellig. We proberen Belvin een aantal Nederlandse woorden te laten zeggen en dat komt er hilarisch uit!

Zaterdag 21 juli:

Als ik ’s morgen op sta ben ik mega vrolijk! Vandaag gaan we de kist openmaken en de school opnieuw inrichten. Eerst bel ik nog even met het thuisfront wat die zijn heel nieuwsgierig over hoe alles verloopt hier. Ze hebben heel erg meegeleefd met alle spullen verzamelen voor de kist!

Om tien uur ga ik naar buiten daar staan al wat mannen te wachten die mij willen helpen. Ze verbazen zich er over dat ik de kist zelf wil open maken. Dat is toch geen taak voor een vrouw? Haha, ik denk daar anders over. Ik ga niet met mijn zachte handjes staan wachten tot een man iets voor mij uitvoert. Mijn ouders hebben mij gemaakt met twee handjes, dus ik vind dat ik die ook best mag gebruiken. Eigenlijk is het heel fijn dat we het in een weekend kunnen doen. Natuurlijk zou het ook fantastisch zijn geweest om de kist te openen met de kinderen erbij, maar dat zou het overzicht behoorlijk zoek raken.

Als de kist open is haal ik alle boxen en 1 voor een uit. De mannen maken een lange slinger en zo gaat alles met een flink staaltje teamwork de school in. Als alles binnen staat wordt er flink gediscussieerd over wat ze met de kist willen doen. Ik heb hem al aan Belvin beloofd. Hij wil er graag een schutting van maken voor in zijn tuin.

Als alles binnen is kan de ‘school makeover’ beginnen. Avice en Jasper beginnen met het schoolbordje en met het speelkeukentje. Ik begin met uitpakken en uitleggen aan Hilda. Vervolgens leg ik de puzzelvloeren neer en zo tikken de uurtjes voorbij. Dan gaan we eten. Ik nodig Hilda uit voor een lunch bij mij. We eten pannenkoeken en ze vindt het erg lekker. Daar ben ik blij mee! Ook het rollen is voor haar weer een grappige uitdaging.

’s Middags ga ik verder en Hilda begin met het opruimen van de kast waar ze haar reserves in bewaard. Als ze alles eruit heeft gehaald bekijk ik het eens goed. Mistens de  helft is kapot, vergaan of troep. Ik zeg dat ze er veel van weg moet gooien. En dat doet ze dan ook. Rond een uurtje of 6 is alles klaar. Natuurlijk zullen er nog wel aanpassingen en aanvullingen worden gedaan deze week. Daarom laat ik volgende week in een filmpje op mijn Facebook het eindresultaat zien.

’s Avonds probeer ik uit te vogelen of ik kan Netflixen hier. Het kan alleen het kost wel internet. Ben ik even blij dat ik veel te veel internet heb gekocht! We gaan lekker een fil kijken. Ik maak de jongens blij met het nieuws en we hebben een gezellige filmavond!

Zondag 22 juli:

Vandaag ga ik ’s morgens naar de kerk. Ik maak foto’s van alle kleurrijke mensen. Ik wil graag de beste foto’s uit zoeken en ze opsturen. De mensen hebben hier erg weinig foto’s van zichzelf of hun kinderen. Wellicht kan ik daar iets aan veranderen.

’s Middags maak ik een getallenlijn voor in de school. Ik luister lekker naar Nederlandse top 40. Zo blijf ik toch een beetje op de hoogte van alles wat er gebeurt op het gebied van muziek.

’s Avonds ga ik met Jasper wandelen. Ik vergaap me aan de mooie natuur en de zonsondergang. Dan ineens komt er een jongetje naar ons toegelopen. Hij komt heel trots zijn dode eend aan ons laten zien… Of ik daar nou zo blij van wordt kan ik niet helemaal plaatsen. Als we verder lopen komen we een man tegen. Hij nodigt ons uit in zijn huis. Ik ben hier niet zo blij mee want het wordt al schemerig. Ik kijk Jasper aan en die vertrouwd het ook niet helemaal. We besluiten buiten te blijven staan en alleen even om het hoekje het huis binnen te gluren. Hij verteld dat hij heel arm is. Dat hij geen werk heeft en dat hij is geboren met een afwijking aan zijn been. En nu hij in zijn opinie twee zakken met geld zag lopen was het handig om daar even zijn hele verhaal aan te doen. Als hij dat aan het vertellen in ruik ik dat hij heeft gedronken. Ik zeg tegen Jasper dat we gaan de man blijft ons maar volgen en hij blijft maar klagen over zijn slechte leven.

Dit is een moeilijk moment. En ik zie nu in dat er twee verschillende soorten Zambianen zijn. Neem Avice die ook heel moeilijk loopt maar zich drie slagen in de ronte werkt en nooit klaagt! Altijd is hij vrolijk! Die mindset heeft hem gebracht waar hij nu is. Deze man die we nu spreken wacht af tot wij iets aan hem geven. Ik ben er van onder de indruk.

Onder tussen blijft de man maar meelopen. Nu ben ik het een beetje zat. Ik vertel hem dat we best de weg weten maar, deze man wordt steeds opdringeriger. Dan zie ik tot mijn opluchting Pukie de taxi chauffer. Hij is bezig met koeien van een kar lost te maken. Hij verteld dat hij de hele dag op het land heeft gewerkt. Met het geld dat hij verdient heeft hij een stukje land gekocht en daar verbouwd hij mais op! Ik vertel Pukie dat deze man ons volgt. Hij loopt naar de man toe en zegt dat hij weg moet gaan omdat we de weg weten. De man weigert. Het is een behoorlijke aanhouder. Dan duwt Pukie hem weg. Het is niet de meest fijne manier. Maar het is wel duidelijk. Dan lopen we terug naar de missie. Best bijzonder dat zo vlak bij de missie een echte ‘rual erea’ ligt. Ineens snap ik waarom ik tralies voor mijn raam heb en waarom er een hek om de missie heen staat.

Bedankt voor het lezen! Sorry voor de late update maar week 4 is fantastisch leuk! Nu spelen de kinderen met de spullen maar daar over volgende week meer!

Groetjes Bo