Maandag 2 juli: 
Vandaag is de dag aangebroken eindelijk gaat het gebeuren. Ik vertrek! Eerst even kort douchen, kort want er dreigt een water tekort in Nederland. Eerst even gezellig ontbijten met Bart. We hebben water watermeloen en yoghurt. Ik vraag me af wat het ontbijt in Zambia bij Febby zal voorstellen. Ik moet even wat spulletjes halen voor het vertrek en Bart zie ik vanmiddag weer. Hij vormt met Daan, papa en mama het afscheid comité. Ik koop nog wat eten voor in het vliegtuig. Natuurlijk stroopwafels en kaas voor Febby. Eenmaal thuis bedenk ik me dat het best handig is om nog even te proberen of mijn credit card het doet. Yes, hij doet het! Als ik thuis kom geniet ik samen met mama nog even van een heerlijke, voor mij Nederlandse lunch met croissantjes, broodjes, aardbeien en verse vleeswaren. Dan stapt Joelle binnen. Nog even gezellig kletsen over haar werk en mijn laatste voorbereidingen. Fijn, om haar nog even te zien! Dan is het de laatste dingentjes erbij stoppen in mijn koffer en wegen. Het online inchecken is nog even een dingetje.... Maar na een half uurtje is ook dat voor elkaar. Dan komt papa thuis. Zoals verwacht stelt hij alle vragen. Heb je je paspoort? Je medicijnen? Je zorgverzekeringspasje? Altijd overbodig maar, dat laatste toch nog wel nodig... 
Dan zijn Bart en Daan er! We kunnen gaan! 

Ik geniet nog even van het feit dat Bart naast me zit op de achterbank. Ik kijk nog even naar het droge Nederlandse landschap. Ik neem het bewust in me op. Best gek dat het in Nederland en Zambia precies het zelfde weer is... 
Dan zijn we er... Ik zie de grote vertrekhallen. Er valt een gevoel van bewustwording over me heen. Vandaag gaat het gewoon echt gebeuren! Ik doe dit! Papa en Daan gaan de auto parkeren. Bart zet mijn bagage op een karretje, de schat! 
We gaan beneden nog even gezellig koffie drinken en dollars kopen. Ze mogen niet ouder zijn dan 2006. Dan breekt er even een pijnlijk momentje aan. Bart en Daan gaan. Ze hebben vanavond een concert. Ik wil nog even met Bart op de foto. En als we dat gedaan hebben volgen vele dikke kussen waarvan ik niet weet welke de laatste is. Bart komt steeds nog even naar me toe. En daar gaan ze. Het blijft een leuk plaatje die twee lange mannen met krullen. Gelukkig Bart draait zich nog even om. I did it! Niet gehuild maar wel een dikke vette brok in mijn keel. Papa, mama en ik bestellen nog even een panini. Nou ja even, het duurt behoorlijk lang... 
Ik krijg het op mijn heupen. Als de pieper af gaat schrokken we het broodje naar binnen. En gaan we naar de incheck balie. Het inchecken gaat niet zonder problemen. IK LAAT PERONGELIJK MIJN KOFFERTJE STAAN! Jemig hoe krijg ik dit voor elkaar? Gelukkig wordt ik gebeld en heb ik hem snel terug. Pff even op adem komen en gelukkig nog even mams aan de lijn. Door de douane ben ik binnen 5 minuten. Nu opzoek naar de gate en daar even bij komen van de schrik. 

In het vliegtuig ontmoet is Tessa. Ze woont in Spijkernisse en is ook juf! We raken gezellig aan de klets! Zij gaat ook naar Zambia! Super leuk!
Tessa en ik dachten op het zelfde vliegtuig te stappen gelukkig hebben we de gegevens nog even goed gecontroleerd. Zij vliegt naar Livingstone en ik vlieg naar Lusaka. We nemen afscheid en wensen elkaar een fijne tijd. 

Dinsdag 3 juli: 

Eenmaal een trap af kom ik bij de bagage controle. Het gaat hier heel anders dan in Nederland. Er roept een vrouw heel hard een bepaald vluchtnummer van een vliegtuig dat op het punt staat te vertrekken. Dan hoef je ineens niet meer door de controle... 

In het vliegtuig vragen twee meiden of ze op mijn plekje mogen zitten. Dan kunnen zij naast elkaar. Op deze manier ontmoet ik Hans. Hans vertelt dat hij al 31 jaar in Zambia woont. Ik vraagt of hij de missie kent. Die kent hij zeker! Hij is bezig met de ambulance en zo ontstaat er een super leuk gesprek van 2 uur. Eenmaal op het vliegveld aangekomen haal ik mijn visa, dat gaat goed. Vervolgens loop ik naar de bagageband waar ik Hans zijn hoofd al zie schudden. Hmmm geen bagage... Oke, ik raak een beetje in paniek, geen eigen kleding wordt het dan. Ik bedenk dat ik wel alles kan kopen maar toch... 
Hans helpt mij met het invullen van de papieren en als het goed is komt het vanmiddag al aan. We hebben contact met Febby. Ze is er nog niet. Er zijn wat problemen op de weg. Hans en zijn vrouw brengen mij naar een plek waar we af hebben gesproken met Febby. Daar nemen we afscheid van Hans! Ik ontmoet een groot deel van het team van de Family in Christ Mission. Wat een leuke hartelijke mensen. Ze maken veel grapjes en zlachen veel. We pinnen even en dan gaan we op weg naar de dierentuin! Een leuke manier om de tijd de doden.

Onderweg begin in te zien hoe mensen op het platteland leven. Primitief maar iedereen lacht. Dat was anders dan daarstraks in de stad. Mensen waren getrest. Haastig en willen graag dingen verkopen aan de voorbijgangers in auto's. We komen aan bij de dierentuin. Het lijkt een beetje op een Nederlandse kinderboerderij. Overal gaas. Maar er zitten geen kippen of geiten achter maar, leeuwen, krokodillen en leguanen. We kijken of we in de dierentuin kunnen lunchen maar Febby vindt het er niet goed uit zien. Bij het restaurant zijn een paar jongens aan het spelen in het zwembad. Het water is groen. Ze doen allemaal trucjes. De kinderen zijn hier een stuk atletischer dan in Nederland. Als Jasper foto's gaat maken volgt er een hele show. Dan gaan we terug naar de leeuwen. Het is voerdertijd. Ze leggen stukken vlees van een antilope neer. Ik kijk er met verbazing en een licht verwarring naar? Waarom geven ze de leeuwen deze mooie dure dieren te eten? Waarom geen kip of varken waar er meer dan genoeg van zijn? Hmmm… vreemd. 
Onder tussen laat de man die de leeuwen gaat voeren het deurtje open staan. Daar verbaas ik mij ook over. Als we weg willen rijden hebben Friday en nog een jongen eten gehaald. Het zijn hele slappe patatjes en worst. Ik vraag aan Jasper of ik dit kan eten. Hij zegt dat het goed is. 

Dan rijden we verder naar de Kafue river. Daar gaan we een boottocht maken. Als we aankomen staat er gezellige muziek aan waar je niet op stil kan blijven staan. De jongens beginnen te dansen en ik doe gezellig mee. Ze vinden het super leuk elke keer als ik dans gaan ze lachen. Als we op de boot zitten geniet ik van een prachtige zonsondergang en de natuur. Febby en de mensen van de missie maken vooral filmpjes en selfies. Ze roepen dingen zoals: 'this is life!' en 'welcome to zambia Bo!'. Ze genieten er duidelijk van. Super leuk om ze zo blij te zien! 

Als we het op hebben gaan we helemaal terug naar het vliegveld. Dat is twee uur terug rijden. Als het donker wordt vind ik het super eng op de weg. De auto's gaan voor mijn gevoel vlak langs elkaar. Maar als ik mijn bril af doe en mijn lenzen in zie ik het beter. De strepen op mijn bril van het licht maakten het erger. Eenmaal op de airport laat ik mijn boardingpas aan een beveiliger  zien. Ik kan meteen achter haar aanlopen en daar zijn mijn koffer en mijn backpack!

Na een lange fijne weg draaien we de weg op naar de missie. Dit doet me denken aan een eerdere dessert safari in Dubai. Maar nu zonder vering haha. Ik lig telkens in een deuk. Wat een grappige belevenis. Als we er zijn gaat iedereen snel naar bed. Ik kom aan in het huis en het ziet eruit als op de foto. Netjes en schattig lichtblauw. Wel zitten er hele grote vliegen op het plafond. Febby zegt dat ze niets doen. Ik vertrouw daarop. Alleen het zijn er zo veel. Voor de deur zitten er wel een stuk of 100. Febby vraagt een jongen of hij ze weg wil halen. De volgende ochtend zijn ze weg. 

Weg gaan ons klaarmaken voor bed. Ik vertel Febby dat ik in mijn insecten tentje ga slapen. Die gaat helemaal slap van de lach. Maar als we een salamander zien wil ze er bijna ook eentje haha. 

Woensdag 4 juli: 
Na een goede nacht staan we rond 10 uur op. Dan staat de eerste keer Afrikaans douchen op het menu. Lekker warm water koken en met een bekertje boven je hoofd jezelf wassen. Dit gaat goed en valt me alles mee! Als ik mijn heerlijke granola op heb, maak ik me klaar. Febby geeft me een rondleiding. Ze laat de apotheek zien. Ze legt uit hoe de procedure gaat met de patiënten. Ze laat de vrouwenkamer, de mannenkamer en de kraamkamer zien. Als we bij de school aankomen staat er een hele ceremonie op me te wachten! 2 kinderen geven mij een poster 'welcome to the bep kleine preschool Bo'. Ik voel me vereerd. De kinderen zingen liedjes en om de beurt stellen de volwassen mensen zich aan mij voor. En vervolgens mag ik mij voorstellen. Daar worden allemaal foto's van gemaakt. Daarna delen we de shirts van de Boeg uit. De kinderen zijn er heel blij mee. Dan mag ik mee naar binnen. Als welkomscadeau geef ik hen 'twister'. Ik introduceer het in het Engels. De kinderen willen niet stoppen. Super leuk om te zien. Als klapper op de vuurpijl deel ik de armbandjes van Freshta en Anouk uit. De leerkracht vertaald voor mij dat de kinderen van mijn school armbandjes hebben gemaakt voor de school hier. Dan is het klaar. Ik ga met Febby mee naar huis. We eten 's avonds een lekker rijst met groente en kip maaltijd met Jasper. Ik ben dankbaar! Wat een mooie mensen! Wat een leuke kinderen! 

Donderdag 5 juli: 
Mijn wekker gaat om 6 uur. Ik sta op neem wat yoghurt en begin met het koken van het water voor de douche. Dit duurt toch een stuk langer dan ik dacht. Ik moet om 7:10 in de kerk zijn voor de morning devotion. Dat is hier gebruikelijk. Je start de dag net elkaar en wenst elkaar goede morgen. Ik krijg mijn water niet op tijd warm. Haha, dan maar even zonder douche. Bij de morning devotion wordt een prachtig meerstemmig lied gezongen. Dit doet me denken aan de theater havo/vwo. Ik krijg kippenvel. Vervolgens wordt er gebeden. Daarna wensen we elkaar een fijne dag en iedereen gaat aan het werk. 

Ik ga kijken naar Hilda vandaag. Zij is de leerkracht van de bep kleine pre school. Ze vertelt me dat in de ochtend de oudste leerlingen komen van 5 t/m 7 jaar oud. Dit programma duurt van 8 tot 11:00. In de middag komen de jongste kinderen. Dit programma duurt van 13:00 t/m 15:00 uur. Deze kinderen zijn 3 en 4 jaar oud. Ze laat de planning die er voor vandaag geld zien. Deze hangt op de muur. 

Het is 8 uur ieder kind dat binnen komt pakt een krukje van tafel en gaat erop zitten. De kinderen druppelen langzaam binnen. Tot mijn verbazing begint het schema om 8 uur maar, is het inmiddels half negen. We hadden nu eigenlijk de liedjes al gezongen moeten hebben. Met mijn Hollandse ervaring raak ik lichtelijk in de war... 
Nu gaan we de rest van het schema nooit redden... Hilda begint rustig met haar dag en het zingen van de liedjes. Als dat maar goed komt met al de activiteiten op de planning denk ik. Na het zingen gaan we schrijven. Vandaag schrijven de kinderen het cijfer 4. Hilda vraagt welk cijfer gaan we vandaag schrijven? De kinderen roepen '4'! Dit herhaalt ze zo'n 8 keer en de kinderen blijven enthousiast 4 roepen. Echt leuk om te zien. Dan laat Hilda zien hoe je de 4 moet schrijven. Dit doet ze op het krijtbord. Eerst een gestippelde lijn overtrekken en dan schrijft ze de 4 zelf. Dan worden de schrijf schriften uitgedeeld. Het zijn gewoon lijntjes schriften. Hilda laat hen een schone bladzijde opzoeken. Dan begint ze bij het eerste kind met het schrijven van 3 keer een 4 op de bovenste helft van de bladzijde. Deze eerste vieren zijn een soort stippellijntjes zoals wij die kennen in de Nederlandse schriften. Op de onderste helft van de bladzijden schrijft ze 3 keer een 4 de kinderen moeten die naschrijven. Ze doet dit voor ieder kind apart. Ik begin aan de andere kant van een denkbare loopronde. Als ik de helft heb gedaan zie ik dat het bij een aantal 5-jarige niet lukt. Ik vraag aan Hilda of ik ze mee mag nemen naar het lokaal naast deze. Ik leg uit dat ik graag een groot regenboog cijfer met ze wil maken. Ik schrijf een grote 4 op een A-4tje. Ik laat de kinderen in het groot de 4 met een zelfde beweging overtrekken, elke keer een nieuw kleurtje. Dit gaat beter bij de kleinetjes. Hilda vindt het leuk om te zien. Ze lacht en doet mee met het riedeltje dat ik elke keer opnoem 'down, right, down'. Wat me opvalt is dat ik geen enkel gedragsprobleem heb gezien bij geen enkel kind. Hmm... Dit zet me aan het denken. 

Als we klaar zijn gaan de kinderen lekker buitenspelen. Sommige hebben iets van eten bij zich andere niet. Het buitenspelen is super leuk om te zien. Mijn hart maakt een sprongetje. De kinderen spelen letterlijk allemaal met elkaar. Ze spelen ‘londen bridges falling down’. De kinderen lopen er met een slinger onderdoor. Twee kinderen maken een poortje, als het poortje valt hoor je ook bij de brug. Wat hebben ze een lol met elkaar! Alleen maar lachende gezichten. En zo volgen er meer spellen met versjes waar iedereen aan mee doet. Prachtig! Als we naar binnen gaan vertelt Hilda nog een verhaaltje in het Tonga. 

's Middag komen de kleintjes die vinden mij nog een beetje eng. Een grote witte mevrouw. Wat moeten we daar mee? Veel kinderen hebben nog niet eerder een ‘muzungu’ in het echt gezien. Ze kijken naar mij. Ik vraag me af of ze het verhaal over adam en eva volgen. Na een verhaal van een half uur gaan deze kinderen liedjes zingen. Engelse liedjes over tellen ect. En dan gaan ze naar buiten. Eigenlijk stond er tekenen op het programma. Maar de kleurplaten zijn op. Daar kan ik vast iets aan doen. Ook vallen de kinderen continu van de krukjes omdat deze kapot zijn. 

Ik wordt opgehaald door Jasper. We gaan naar Mazabuka om wat boodschappen te doen. Ik zie daar de kleurboeken die Hilda in de klas had. Ik besluit er een paar mee te nemen. Ook hebben ze spijkers. Die zullen vast helpen bij het repareren van de krukjes. 

Vrijdag 6 juli: 
Ik sta op en ga naar de devotion. Daarna merk ik dat ik best moe ben. Alle nieuwe indrukken en ontmoetingen met mooie mensen. Ik ga naar Hilda om dit te melden en beloof dat ik er 's middags weer ben. 

Aan het einde van de ochtend zoek ik Avice op. Hij is de klusjes man van de missie. Ik kan hem makkelijk vinden. Er staan 3 halve auto's in zijn tuin. Het is een super aardige man. Hij verteld me dat hij na de lunch komt. En daar is hij! 's Middags maken we samen de krukjes. Dit geeft een goed gevoel. Daarna maken we een rondje door de school. Vanuit zijn oogpunt zien we dat we best wat verbeteringen aan kunnen brengen in het gebouw. We maken een lijstje voor de materialen die ik mee moet nemen als ik in de grote stad ben. Daarna hang ik wat posters op die ik mee heb gebracht. Dan is het voor de kinderen al weer tijd om te gaan. Ik hen geen les gegeven. K heb wel tijd besteed aan het verbeteren van het meubilair. Dat is ook fijn!

Zaterdag 7 juli: 
Het eerste dagje weekend. Ik ben bang dat ik me een beetje zal vervelen omdat, er niet veel te doen is in de buurt. Ik vraag Jasper of hij een idee heeft. Hij zou graag naar Barbera gaan. Een oude vrouw. Die lang met haar man een grote boerderij heeft gehouden. We vragen aan Febby of we twee fietsen kunnen lenen van iemand. En dat kan! Het zijn nog hele mooie fietsen ook! Daar gaan we over de zand weggetjes. Dit kost wel wat meer energie dan de nette geasfalteerde fietspaden in Nederland. Na 10 km fietsen zijn we er! Mijn mond valt open een prachtige bloemen struik, gras, sinasappelbomen en een prachtig terras. Haar kok komt naar buiten en vraagt of we op bezoek komen. We mogen mee naar binnen. Ze herkent Jasper nog. Ik stel me voor aan een hele oude schattige vrouw. Ze trilt erg en haar stem kraakt maar, wat voelt het fijn haar te zien! We krijgen een heerlijke brownie, thee met melk en suiker. Het voelt een beetje of ik in Engeland ben beland en dat terwijl ze officieel uit Zuid-Afrika komt. Ze vertelt dat ze aankomende september 90 wordt. Ook vertelt ze over haar man die een aantal jaar geleden is overleden. En ook alle kinderen passeren. Ze komen binnenkort gelukkig allemaal langs voor haar verjaardag. Na een tijdje gaan we terug naar de missie. 

Als we thuis komen is Friday weer terug! Dat is fijn hij is hier dokter en erg grappig. We eten gezellig met z'n alle. We kijken de wedstrijd rus-kro! Ik geniet van deze avond en dit leuke team. Morgen gaat Febby weg naar de universiteit. Ik ga haar missen. Ze zorgt zo goed voor me. En het is zo fijn als ze er is. 

Zondag 8 juli: 
Vandaag kan de kist met educatiemateriaal aankomen. Maar als ik naar de track and trace kijk ziet het daar nog niet naar uit. Ik ga samen met Febby naar de kerk hier. En wat is dat een beleving het lijkt net een film en de mensen kunnen gigantisch goed zingen. Het is net een feestje. Vervolgens hebben Febby en ik de laatste lunch samen tot dat ze weer terug komt. Daan gaan we haar naar de weg brengen. Daar wacht iemand haar op die haar mee naar Lusaka neemt.  Als ik thuis ben typ ik dit grote verslag. Ik mag wat eten bij Friday. En nu ga ik lekker slapen! 

Sorry voor de spellingsfouten maar, ik leer hier dat ik me om hele andere dingen zorgen kan maken, hihi!

Tot volgende week!